Jadwiga Józefa Teresa Wielhorska (1836-1911), córka hr. Jana Wielhorskiego i Krystyny hr. Szlubowskiej. W 1857 r. wstąpiła do klasztoru sióstr karmelitanek w Bagnéres-de-Bigorre. Przy obłóczynach otrzymała imię s. Jadwigi od Krzyża, jednakże profesję złożyła jako s. Jadwiga od św. Jana od Krzyża. Po profesji została przeniesiona do karmelu w Carcassone. Na prośbę abpa L. Przyłuskiego i jego następcy M. Ledóchowskiego oraz z błogosławieństwem papieża Piusa IX założyła karmel w Poznaniu (1867). W okresie Kulturkampfu na skutek prześladowań religijnych karmel poznański w 1874 r. został przeniesiony do Krakowa i połączony z karmelem na Wesołej. W rok później m. Jadwiga założyła karmel na Łobzowie w Krakowie, gdzie zamieszkała z karmelitankami belgijskimi, z którymi przybyła do Poznania. W 1879 r. wyjechała do Carcassone, a po powrocie zamieszkała u felicjanek na Smoleńsku w Krakowie. Na życzenie bpa A. Dunajewskiego założyła karmel w Wieliczce (1880), który się jednak nie utrzymał. Po kilku latach wyjechała do Rzymu i tam ufundowała karmel w domu św. Brygidy (1889). Ponadto założyła we Włoszech dwa inne klasztory karmelitańskie: w Lenola, diecezja Gaeta (1906) i w Porto Maurizio w Ligurii (1907). Do dziś istnieje tylko karmel rzymski, który w 1957 r. został przeniesiony z domu św. Brygidy na Via del Casaletto 564.

M. Jadwiga na prośbę s.M. Józefy Mikulińskiej, felicjanki ofiarowała 10.000 złr. na światło do kościoła na Smoleńsku w Krakowie, potrzebne podczas całodziennego wystawienia Najświętszego Sakramentu. Pieniądze te pochodziły z majątku odziedziczonego przez nią po jej stryju Józefie, dlatego ofiarę złożyła w jego imieniu.

Krystynówka, czyli Krystynów ? fundacja nazwana imieniem św. Krystyny, patronki hr. Andrzejowej Potockiej w miejscowości Wodna k. Sierszy powiat Chrzanów.

Katarzyna z Branickich hr. Adamowa Potocka i jej syn Andrzej postanowili w 1892 r. wybudować pod Sierszą dla miejscowej ludności kościół, szkołę, ochronę, szwalnię i izbę przyjęć dla chorych, a zarząd tych zakładów powierzyć felicjankom. Fundacja miała podwójny cel ? dobro miejscowego ludu oraz uproszenie u Boga syna dla hr. Andrzeja, który był ostatnim potomkiem rodu, a miał tylko same córki. Siostry objęły klasztor i szkołę w 1894 r. W dwa lata; później hr. Andrzej i Krystyna doczekali się upragnionego syna Adama, a później jeszcze dwóch: Artura i Andrzeja.